Άνθρωποι και σχέσεις

 

Οι περισσότεροι από εμάς, νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε μια σταθερή σχέση, να μοιραζόμαστε αναμνήσεις, χρόνο και στιγμές. Επενδύουμε, δίνουμε κομμάτι της ψυχής μας, προσφέρουμε αμέριστα και ευελπιστούμε να βρούμε ανταπόκριση και πρόσφορο έδαφος για την αγάπη που μεταξύ μας γεννιέται.

Τι γίνεται όμως αν δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα; Αν εμείς δίνουμε και δεν λαμβάνουμε; Πόσο μπορεί να τροφοδοτηθεί μια σχέση μονομερώς; Πόσες αντοχές έχουμε για να ανταπεξέλθουμε στις άνισες αυτές συνθήκες;

Δεν είναι λίγες οι φορές που εθελοτυφλούμε, που δίνουμε προτεραιότητα στους άλλους και αφήνουμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του να έπονται. Δίνουμε όλα μας τα ψυχικά αποθέματα, στραγγίζουμε ψυχικά, δίνουμε όλα τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μας και ως αντάλλαγμα παίρνουμε ψίχουλα ή ακόμη και τίποτα.

Θα μου πείτε, δίνουμε για να λάβουμε; Όχι, σε καμία περίπτωση. Όμως δεν μπορεί μια σχέση να χαρακτηριστεί μακροχρόνια και να ευημερεί όταν δεν την ενισχύουν και οι δύο.

Κάποια στιγμή η μονόπλευρη προσέγγιση κουράζει και σε αφήνει μετέωρο, θλιμμένο και απογοητευμένο, βορά σε αναπάντητα γιατί που συνεχώς πληθαίνουν. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας, θεωρώντας ότι κάτι δεν κάναμε σωστά και απομακρυνθήκαμε ή ακόμα ότι θα έπρεπε να δώσουμε περισσότερα και δεν το πράξαμε.

Πάντα πρώτα κατηγορούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας και σηκώνουμε στις πλάτες μας έναν ασήκωτο σταυρό. Δεν είναι έτσι. Σε μια σχέση μερίδιο ευθυνών έχουν και οι δύο. Ποτέ το λάθος δε βαραίνει μόνο τον έναν και ποτέ δε θα έπρεπε να κατηγορείται μονάχα ένας.

Αν μια σχέση αξίζει, παρά τις φουρτούνες, μπορεί να ταξιδέψει μακριά, σε απάνεμα λιμάνια με ούριο άνεμο. Θα περάσει τρικυμίες και μπόρες, αλλά η θέληση, η επιμονή και η υπομονή θα καταφέρει να αλλάξει ρότα στο καράβι μας. Αν πάλι η κατάσταση συνεχώς χωλαίνει, κοινή συναίνεση και χωρίς εντάσεις και φωνές μπορεί ο καθένας να τραβήξει το δρόμο του, αφού αναλάβει το μερίδιο ευθυνών που του αναλογεί.

Δεν είμαστε δουλικοί στις σχέσεις, δεν φυτοζωούμε, δεν μένουμε όταν δεν περνάμε καλά ή νιώθουμε να χάνουμε κομμάτια του χαρακτήρα μας. Αναζητούμε ανθρώπους να μας αγαπούν, να μας νοιάζονται, να μας θαυμάζουν και να μας δίνουν όπως ανάλογα πράττουμε και εμείς.




Συμπέρασμα;

Μην επωμιζόσαστε ένα δυσανάλογο βάρος ευθυνών που δε σας ανήκει.

Θέστε όρια πρώτα από όλα στον εαυτό σας και μετά στους άλλους.

Αγαπήστε το εγώ σας, φροντίστε το και προστατέψτε το από τις κακοτοπιές.

Δεν μας αγαπάει κανείς περισσότερο από ότι εμείς και θυμηθείτε, αν δεν μας αγαπάμε εμείς πρώτα, δεν μπορεί να μας αγαπήσει κανένας άλλος.

Κάντε ένα αποφασιστικό βήμα και προχωρήστε μπροστά, αφήνοντας κατά μέρους μια σχέση που δε σας ταιριάζει!



Μην απελπίζεστε, κάπου εκεί έξω ένας άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος υπάρχει. Είναι στο χέρι μας να θέλουμε και να πασχίζουμε για να τον βρούμε!